سنسور اکسیژن

در بسیاری از کشورها به دلیل وضع مقررات درباره میزان تولید آلاینده های زیست محیطی کنترل مصرف سوخت و انتشار آلاینده های ناشی از آن میزان مصرف سوخت از اهمیت بالایی برخوردار است. مصرف سوخت در خودرو به عوامل زیادی وابسته است؛ یکی از مهترین نکات درباره مصرف سوخت خودرو میزان نسبت هوا به سوخت خودرو است که میزان مصرف سوخت را نیز مشخص می کند؛ این نسبت اکسیژن یا هوا به سوخت در خودرو توسط قطعه ای به نام سنسور اکسیژن کنترل و مدیریت می شود.

سنسور اکسیژن یا سنسور لامبدا (lambda sensor) یک قطعه الکترونیکی است که نسبت اکسیژن موجود در مایع یا گاز را اندازه گیری می کند. این سنسور برای اولین بار در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط شرکت رابرت بوش و تحت نظارت دکتر گونتر باومن ساخته شد.

لامبدا (λ) یکی از حروف یونانی که به نسبت برابری سوخت و هوا اشاره دارد. وظیفه سنسور اکسیژن در موتورهای احتراق داخلی اندازه گیری نسبت اکسیژن موجود در گازهای خروجی از اگزوز است. مقادیر اندازه گیری شده توسط این حسگر برای مدیریت موتور در سیستم های انژکتوری و همچنین کنترل آلاینده های حاصل از احتراق سوخت به کار می روند.

وجود اکسیژن به میزان لازم برای انجام فرایند احتراق و کارکرد صحیح موتور امری حیاتی است و در صورتی که نسبت اکسیژن و سوخت به اندازه کافی نباشد عملکرد موتور خودرو دچار مشکل خواهد شد به همین دلیل است که سنسور اکسیژن را باید یکی از قطعات کوچک اما مهم خودروهای با موتور احتراق داخلی دانست.

امروزه این سنسور در طیف گسترده‌ای از اتومبیل‌های آسیایی، اروپایی و آمریکایی تعبیه می‌شود و کار اصلی‌ آن نظارت بر میزان اکسیژن موجود در اگزوز است.

در سال ۱۹۹۷ برخی خودروسازان ، استفاده از نوعی سنسور اکسیژن جدید را آغاز کردند. گرم کن این سنسور سطحی هموار و یک المنت زیرکونیومی – سرامیکی ، شبیه به یک لوله فلزی دارد. یک لایه ی سرامیکی بر روی الکترودهای رسانا قرار گرفته است. در نتیجه علاوه بر عایق کاری سبب گرم شدن آنی تمامی لایه ها بر روی لوله باریک می شود. این طرح جدید درست مثل سنسورهای زیرکونیومی که از نوع لوله ای هستند ، کار می کند. اما با به کار گیری یک فیلم ضخیم ، طول سنسور کاهش یافته ، سبک تر شده و مقاومت آن در برابر آلودگی ها افزایش یافته است. همچنین المنت گرم کن جدید ، به نیروی الکتریکی کمتری نیاز داشته و تنها پس از ۱۰ ثانیه به درجه حرارت عملکرد خود می رسد.

همچنین در برخی خودروهای جدید از سنسور اکسیژن با باند گسترده استفاده شده که شبیه به سنسور مسطح است ؛ اما سیگنال ولتاژ بالاتری تولید می کند که نسبت مستقیمی با نسبت سوخت و هوا دارد ( درست برعکس سایر سنسورهای اکسیژن ). این به ایسو موتور اجازه می دهد تا از تدبیری کاملاٌ متفاوت برای کنترل تغییرات نسبت سوخت و هوا استفاده کند. در نتیجه با بالا و پایین کردن نسبت سوخت و هوا از وضعیت غنی به رقیق ، یک مخلوط بالانس شدهء متعادل را تولید می کند. همچنین می تواند در صورت لزوم مقدار سوخت موجود در مخلوط سوخت و هوا را کم یا زیاد کند ، تا نسبت سوخت و هوا در شرایط ایده ال خود ( ۱ : ۱۴.۷ ) قرار گیرد.
(مخلوط استوکیلومتری برای یک موتور بنزینی ۱ : ۱۴.۷ است به عبارت دیگر به ازای هر گرم سوخت ۱۴.۷ گرم هوا نیاز است.)
۲۵ O2 + 2 C8H18 → ۱۶ CO2 + 18 H2O + انرژی

سنسور ا کسیژن چیست و کجاست؟
سنسور اکسیژن قطعه‌ای کوچک و الکترونیکی است که در برخی از خودروها روی ابتدای مسیر لوله اگزور و در برخی دیگر بر منیفولد دود بسته می‌شود. لازم به ذکر است که برخی از خودروها دارای یک سنسور اکسیژن بوده و برخی تعداد بیشتری ازاین سنسور دارند. این موضوع به مدل خودرو بستگی خواهد داشت.

خودروهای دارای دو سنسور اکسیژن، یک سنسور در بخش ورودی مخزن کاتالیست و سنسور دیگر در قسمت خروجی آن نصب می‌شود. طبیعتا در این خودروها میزان آلایندگی به شکلی بهینه‌تر کنترل می‌گردد.

سنسوراکسیژن پشتی مرسدس بنز

هدف سنسورهای جلویی اندازه‌گیری میزان اکسیژن در گازهای خروجی از محفظه احتراق است. بسته به این کــه گاز خروجی از اگزوز از میزان اکسیژن بالا و یا پایینی برخوردار باشد، میزان سوخت ورودی به مـــوتور توسط کامپیوتر آن تنظیم میشود. تا ترکیب ایده آلی کــه کمترین میزان تولید گازهای گلخانه‌ای را دارد به مـــوتور ماشین بدهد. سنسورهای عقبی پشت مبدل کاتالیزوری قرار گرفته‌اند. هدف سنسورهای اکسیژن عقبی کنترل میزان اکسیژن گازهای خروجی از مبدل کاتالیزوری است.

(مخزن کاتالیست وظیفه پاک سازی گازهای سمی خودرو و در نتیجه کاهش آلایندگی هوا را برعهده دارد. به این صورت که گازهای هیدروکربن را به دو مولکول آب و دی اکسید کربن تبدیل ساخته و اکسید ازت را نیز به ازت بدل می‌سازد.)

( محل سنسور اکسیژن و تعداد آن بسته به خودرو متفاوت است. )

سنسور اکسیژن مسئولیت رصد دائمی مخلوط سوخت را برعهده دارد. در صورتی که نسبت هوا و سوخت در تناسب درست قرار نداشته باشد، احتراق به درستی انجام نخواهد شد. به این شکل علاوه بر ازدیاد مصرف سوخت، میزان آلایندگی خودرو نیز بالا می‌رود. ایسیو، در شرایط آب و هوایی و میزان درجه حرارت مختلف، نسبت هوا به سوخت را تعیین کرده و سنسور اکسیژن می‌باید این نسبت را تنظیم نماید.

بنابراین واحد کنترل الکترونیکی موتور می تواند نسبت سوخت و هوا را به منظور مصرف سوخت اقتصادی و به حداقل رساندن میزان آلاینده ها ، تنظیم نماید. سنسور اکسیژن در واکنش به اکسیژن محترق نشده ای که در درون اگزوز وجود دارد ، واکنش نشان می دهد. این سنسور در ابتدا سیگنال ولتاژ کمی تولید می کند ( معمولاٌ کمتر از ۱ ولت ) که مقدار آن با غنی شدن مخلوط سوخت و هوا افزایش می یابد. در واقع سنسور اکسیژن شبیه یک کلید عمل می کند که رقیق و غنی شدن مخلوط سوخت را با ارسال سیگنال به ایسیو گزارش می دهد ؛ تا نسبت سوخت و هوا ثابت بماند.

ایسیو از طریق خواندن اطلاعات سنسور اکسیژن ، مخلوط سوخت را در شرایط بالانس نگه می دارد. اگر ایسیو اطلاعاتی مبنی بر غنی بودن بیش از حد مخلوط سوخت دریافت کند ، پالس پاشش هر انژکتور را کوتاهتر خواهد کرد؛ تا میزان سوخت تزریق شده در موتور کاهش یابد.این کار مخلوط سوخت را به سمت رقیق شدن سوق می دهد. اندکی بعد سنسور اکسیژن اطلاعاتی مبنی بر رقیق شدن مخلوط سوخت ( عدم سوخت کافی ) به ایسیو می فرستد . ایسیو نیز با افزایش پالس پاشش هر انژکتور نسبت به پیام دریافتی واکنش نشان داده که نتیجهء این امر تزریق سوخت بیشتر در درون موتور است . ایجاد این تغییرات در بالانس سوخت سبب ایجاد یک مخلوط سوخت متعادل شده که تا حدی به شرایط ایده ال نزدیک است. کل این فرآیند ، حلقهء کنترل فیدبک سوخت است و این امکان را به خودروهای امروزی می دهد که حداقل آلاینده ها را ایجاد نمایند.

سنسور اکسیژن چگونه کار می‌کند؟
سنسور اکسیژن شبیه یک ژنراتور کار می کند و هنگامی که به اندازه کافی گرم شود ، از خود ولتاژ تولید می کند. قسمتی از سنسور که در درون مانیفولد دود قرار دارد ، یک حباب سرامیکی زیرکونیومی است که انتهای آن روی پوسته مانیفولد پیچ می شود. قسمت بیرونی حباب با یک لایه متخلخل از جنس پلاتین پوشیده شده و در درون آن دو نوار پلاتینی وجود دارد که به عنوان الکترودها یا کنتاکت ها به کار می روند.

قسمت بیرونی حباب در معرض گازهای داغ مانیفولد دود قرار دارد. اما در درون حباب ، سنسور ( الکترود) بین هوای محیط و دود اگزوز قرار گرفته است. در سنسورهای اکسیژن قدیمی یک سوراخ کوچک در پوسته ضخیم سنسور وجود داشت که هوا از طریق آن وارد سنسور می شد. در سنسورهای جدید تنفس از میان کانکتور سیم ها انجام می شود و این فضای کم بین عایق بندی و سیم ها محلی مناسب برای نفوذ هوا به درون سنسور است. بنابراین نباید هرگز روی کانکتورهای سنسور اکسیژن را روغنکاری و چرب نمود زیرا این امر سبب مسدود شدن جریان هوا می شود.

اختلاف میزان اکسیژن بین اگزوز و هوای محیط در درون سنسور اکسیژن سبب تولیدولتاژ نسبت جریان در میان حباب سرامیکی می شود. هرچه اختلاف اکسیژن بیشتر باشد ،ولتاژ تولیدی سنسور نیز بیشتر خواهد بود.
اکثر سنسورهای اکسیژن در درونشان المنت گرم کن کوچکی دارند که به آنها کمک می کند سریع تر به درجه حرارت عملکرد خود برسند. المنت گرم کن قادر است در زمانی که دور آرام موتور طولانی می شود ، از متوقف شدن عملکرد سنسور جلوگیری نماید. در غیر این صورت سیستم حلقه بسته به حلقه باز تبدیل خواهد شد. سنسورهای اکسیژن دارای گرم کن در خودروهای جدید استفاده شده اند که برخی از آنها دارای سه یا چهار سیم هستند. سنسورهای تک سیمی که قدیمی تراند، گرم کن ندارند.
نکته: هنگام تعویض سنسور اکسیژن حتماَ نوع یکسان با نمونه اصلی ( دارای گرم کن یا فاقد گرم کن ) را نصب کنید.

کاربرد سنسور اکسیژن در کاهش میزان آلاینده ها:
اکثر خودروهاى امروزى به مبدل هاى کاتالیزورى «سه منظوره» مجهزند. عبارت سه منظوره به سه آلاینده متداول اشاره مى کند که مبدل ها باید مقدار آنها را کاهش دهند. اکثر کاتالیزورها ساختار سرامیکى دارند که لایه اى از یک فلز همانند پلاتین، رودیم یا پالادیم سطح آنها را پوشانده است. معمولاً این مبدل ها طورى طراحى و ساخته مى شوند که حداکثر سطح ممکن را داشته باشند. مبدل ها از چند قسمت مختلف همانند کاتالیزورهاى احیاکننده، اکسیدکننده و سیستم کنترل تشکیل شده است.
کاتالیزور احیا کننده مولکول های O2 و N2 را به ملکول NO یا NO2 تبدیل مى کند که هر دو اینها از اجزاى تشکیل دهنده هوا هستند و هیچ کدام خطرى براى سلامت انسان یا محیط زیست ندارند.
اکسیدکننده دومین بخش یک مبدل کاتالیزورى است. در این مرحله هیدروکربن هاى نسوخته و منواکسید کربن در سطح کاتالیزور پلاتین و پالادیم اکسید مى شود. این کاتالیزورها این مواد را سوزانده و به دى اکسید کربن تبدیل مى کنند. (هر چند که دى اکسید کربن اثر مستقیمى بر سلامتى انسان ندارد، اما به باور بسیارى از دانشمندان گاز دى اکسید کربن اثر گلخانه اى شدیدى داشته و از عوامل مهم ایجاد اثر گلخانه اى است).

سیستم هاى کنترل سومین قسمت یک مبدل کاتالیزورى است که جریان گازهاى خروجى را کنترل مى کند. با استفاده از اطلاعات به دست آمده، نسبت هوا به سوخت در سیستم تزریق سوخت در سطح بهینه حفظ مى شود. براى این کار یک حسگر اکسیژن که بین موتور و مبدل قرار مى گیرد، میزان اکسیژن موجود در گازهاى خروجى را مى سنجد و اطلاعات را به رایانه موتور انتقال مى دهد. رایانه موتور نیز مى تواند با استفاده از این اطلاعات نسبت هوا به سوخت را افزایش یا کاهش دهد و به سطح بهینه برساند. بدین ترتیب با استفاده از مبدل کاتالیزورى درصد حجمى بسیارى از آلاینده هاى خودروها همچون هیدروژن، منواکسید کربن، هیدروکربن هاى نسوخته، آلدئیدها و اکسیدهاى نیتروژن به شدت کاهش مى یابد. تنها ماده اى که مبدل کاتالیزورى نمى تواند نقش چندانى در کاهش آن داشته باشد، دى اکسید کربن است که از مصرف سوخت هاى گوگرددار (همانند گازوئیل) ناشى مى شود.

خرابی سنسور اکسیژن
با فرسوده شدن و خرابی تدریجی سنسور اکسیژن، سیستم کنترل سوخت نمی تواند واکنش سریعی از خود نشان دهد و سوخت و هوا را به نسبت دقیقی ترکیب کند تا آلایندگی به حداقل برسد.
در صورتی که سنسور اکسیژن به هر دلیلی عملکرد صحیحی نداشته باشد یا خراب شود ولتاژ ارسالی به ایسیو خارج ازمحدوده تعریف شده خواهد بود که معمولاً یک کد خطا تولید می کند؛ این اتفاق معمولاً منجر به روشن شدن چراغ چک خودرو خواهد شد. البته گاهی اوقات ممکن است که سنسور اکسیژن به درستی کار نکند اما چون عدد ارسالی در محدوده مجاز تعریف شده قرار دارد چراغ چک روشن نشود؛ در این حالت باید به علائم دیگر مانند افزایش آلاینده های موتور، افزایش میزان سوخت مصرفی خودرو و یا کاهش قدرت موتور توجه کرد و در صورت وجود چنین علائم سنسور اکسیژن را مورد بررسی قرار داد.

نوسان دور موتور خودرو در حالت ایستا، کندی خودرو در زمان شتاب گیری، ریپ زدن خودرو در زمان کم کردن دنده یا تمایل به خاموش شدن در زمان ترمز گیری نیز می توانند از نشانه های خرابی سنسور اکسیژن باشند.

نکته: اگر مـــوتور روغن سوزی داشته باشد و یا مایع خنک کننده به درون مـــوتور نشت کند ، امکان آلوده شدن المنت سنسور وسپس خرابی سنسور وجود دارد.
سنسور اکسیژنی کــه عیب آن مشخص شود ، نیاز به تعوض دارد. از طرفی تعویض سنسور اکسیژن در بازه زمانی مشخص می تواند از بروز برخی مشکلات جلوگیری کند. تعویض نکردن یک سنسور اکسیژن فرسوده کــه فاقد کارایی لازم است ، می تواند سبب کاهش یا از بین رفتن حداکثر راندمان سوخت ، حداقل آلاینده های خروجی و طول عمر مبدل کاتالیزوری شود.

نکته : سنسور اکسیژن جدیدی کــه جایگزین سنسور فرسوده می شود ، باید کاملاٌ با آن مطابقت داشته باشد ( دارای گرم کن یا فاقد گرم کن ) . همچنین ویژگی های عملکرد و برق تغذیهء یکسان داشته باشند. نصب یک سنسور اکسیژن متفاوت نسبت به سنسور اصلی در کارکرد مـــوتور تاثیر گذاشته و ممکن است مدار کنترل گرم کن کــه در درون ایسیو مـــوتور قرار دارد ، دچار آسیب شود.

علائم خرابی سنسور اکسیژن
برخی از علائم خرابی سنسور اکسیژن عبارتند از:

– روشن شدن چراغ چک
یکی از ساده ترین روش‌ها برای آگاهی از خرابی سنسور اکسیژن، روشن شدن چراغ چک آن خواهد بود. از این روی است که همیشه توصیه می‌شود تا نسبت به چراغ‌های پشت آمپر توجه کافی داشته باشید.

– بوی نامطبوع سوخت از اگزوز
علامت بعدی خرابی سنسور اکسیژن نیاز به کمی دقت و مشامی تیز دارد. در صورتی که احساس کردید بوی دود خارج شده از اگزوز متفاوت بوده و چیزی شبیه به سوختن بنزین خام از آن استشمام می‌شود، باید نسبت به خرابی سنسور اکسیژن شک کنید. (البته تمام خودروها این چراغ هشدار را در چراغ‌های پشت آمپر خود نداشته و نمی‌توانید از این روش برای پی بردن به سلامت یا معیوب بودن سنسور استفاده نمایید.)

– افزایش مصرف سوخت
زمانی که سنسور اکسیژن مشکلی داشته باشد، متوجه افزایش سوخت غیرمتعارف خواهید شد. (باز این مورد نیز صد در صد قابل اتکا نیست. زیرا برخی اوقات تغییر در نحوه رانندگی می‌تواند علت بالا رفتن میزان مصرف باشد.)

– بالا رفتن میزان آلایندگی
بالا رفتن میزان آلایندگی چیزی ست که شاید بتوانید از وضعیت خروج دود از اگزوز خودروی متوجه شوید. اما از آن دقیق‌تر، تست های آلایندگی خودرو هستند، که در صورت عدم قبولی در آن‌ها؛ احتمال خرابی سنسور اکسیژن داده می‌شود.

– ریپ زدن خودرو در سربالایی‌ها
زمانی که سنسور اکسیژن معیوب شده و عملکرد خود را به درستی انجام ندهد، معمولا خودرو در سربالایی‌ها بدون توان بالا رفته و یا ریپ می‌زند. به طور کلی خرابی سنسور اکسیژن موجب تنبل شدن و بی‌شتابی خودرو خواهد شد. اما هیچ یک از علائم بالا آن قدرها قابل اتکا نیستند که برای اطمینان از سلامت سنسور اکسیژن، تنها به آن‌ها بسنده کنیم. به همین دلیل لازم است که حتما در سرویس‌های دوره‌ای، این سنسور را چک کرده و در صورت مشاهده هر عیبی، آن را برطرف نموده یا سنسور را به طور کامل تعویض نمایید.

– مکث کردن موتور در هنگام شتاب
یک سنسور اکسیژن معیوب، باعث می‌شود تا ایسیو، به سختی میزان سوخت مورد نیاز در هنگام شتاب ناگهانی را تنظیم کند. این امر می‌تواند به دلیل سنسور حسگر باشد، که به‌طور مداوم در حلقه باز کار می‌کند و میزان اکسیژن دقیق را در هنگام شتاب فراهم نمی‌کند. این امر می‌تواند منجربه شتاب پایین ماشین هنگام فشردن پدال گاز شود.

نرخ عادی دور موتور (RPN)
در زمانی که خودرو در سطح صاف (تراز) متوقف است، زیر ۱۰۰۰ است. اما اگر برای مثال دور موتور خودرو حداکثر تا ۲۰۰۰ یا ۳۰۰۰ بالا ‌رود، با یک مشکل جدی مواجه هستید. این مورد می‌تواند نشانه‌ای از بسیاری از مشکلات خودرو از جمله حسگر اکسیژن باشد. از آنجا که خروجی سنسور اکسیژن به کنترل زمان موتور، فواصل احتراق و نسبت هوا به سوخت کمک می‌کند، یک سنسور خراب می‌تواند کارکردهای صحیح خودرو را مختل کرده و باعث نامنظم شدن ریتم موتور شود.

دلایل مختلف خراب شدن سنسور اکسیژن
خرابی سنسور اکسیژن دلایل مختلفی دارد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم.

۱. نسبت نامناسب اختلاط سوخت و هوا
اگر ترکیب سوخت و هوا در وضعیت مناسبی قرار نداشته باشد، سنسور اکسیژن آسیب می‌بیند. ترکیب نشدن درست سوخت و هوا به دلایل مختلفی اتفاق می‌افتد از جمله خرابی سوزن انژکتور (پودر نکردن سوخت)، خرابی سنسور MAPو عملکرد بد کوئل.

۲. وجود رسوب ضدیخ در اگزوز
این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که واشر سرسیلندر موتور خراب شده و نیاز به تعمیر و تعویض داشته باشد. در این صورت محلول موجود در سیستم خنک کننده وارد اتاق احتراق و از آنجا وارد اگزوز شده و موجب خرابی سنسور اکسیژن می‌شود.

۳. سوخت با کیفیت پایین
از آن جایی که سنسور اکسیژن نسبت مستقیم با سوخت دارد، طبیعی ست که پایین بودن کیفیت سوخت ورودی به خودرو، بر طول عمر آن تاثیر مستقیم داشته باشد. سوخت‌های دارای اکتان پایین، از طول عمر سنسور اکسیژن می‌کاهند. (استفاده از بنزین سوپر می‌تواند بسیار کمک کننده باشد.)

۴. استفاده از افزودنی‌های تقلبی
استفاده از هرگونه افزودنی تقلبی می‌تواند آسیب‌های جدی به موتور وارد کند و در این بین، سنسور اکسیژن هم به دلیل حساسیت بالا در اثر وجود مواد تقلبی آسیب می‌بیند. بهتر است به هنگام خرید هرگونه افزودنی یا مکمل دقت زیادی داشته باشید و به هیچ وجه از افزودنی‌های تقلبی استفاده نکنید.

۵. معیوب بودن شمعها
معیوب بودن شمع‌ها علت دیگری ست که به خرابی سنسور اکسیژن منجر می‌گردد. شمع‌های مشکل‌دار، احتراق ناقص به همراه داشته و احتراق ناقص و دودهای ناشی از آن، علمکرد سنسور اکسیژن را مختل مینماید.

۶. ضربه
ضربه‌های احتمالی، مانند ضربه‌هایی که در تصادفات ایجاد می‌گردد، به راحتی می‌توانند موجب خرابی سنسور اکسیژن گردند. زیرا این سنسور، ماهیت الکتریکی داشته و در مقابل ضربات به هیچ وجه ایمن شده نیست.

زمان تعویض سنسور اکسیژن:
برای حفظ حداکثر توان موتور بهتر است که سنسور اکسیژن کمی قبل از خرابی ، تعویض شود. برخی کارشناسان توصیه می کنند ، برای جلوگیری از کاهش توان حداکثر موتور باید پس از طی مسافت های مشخص نسبت به تعویض سنسور اقدام نمود.
سن اتومبیل در طول عمر سنسور اکسیژن، از اهمیت بالایی برخوردار است. به طور مثال مقدار مسافت توصیه شده برای سنسورهای اکسیژن یک یا دو سیمه ی فاقد گرم کن که از سال ۱۹۷۶ تا دهه نود مورد استفاده بودند ، ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ مایل است. سنسورهای اکسیژن سه یا چهار سیمه ی دارای گرم کن که از اواسط دهه هشتاد تا اواسط دهه نود به کار می رفتند ، پس از طی ۶۰۰۰۰ مایل تعویض می شدند. سرانجام از سال ۱۹۹۶ تا کنون در خودروهای دارای OBD IIتوصیه شده که پس از طی ۱۰۰۰۰۰ مایل سنسور اکسیژن تعویض گردد.

جمع‌بندی بررسی علائم خرابی سنسور اکسیژن
به‌طور خلاصه، نگه داشتن سنسور اکسیژن در شرایط سالم و تعویض آن در طی فواصل تعیین شده، باعث صرفه‌جویی در مصرف سوخت می‌شود. این امر همچنین به معنای کاهش انتشار آلاینده‌های موجود در اگزوز و کاهش خطر آسیب دیدن به مبدل کاتالیزوری است. همه این‌ها به تشخیص درست علائم خرابی سنسور اکسیژن وابسته است. اگر شما بتوانید چنین نشانه‌هایی را سریعاً تشخیص دهید، می‌توانید از به‌وجود آمدن مشکلات دیگر و از همه مهم‌تر، صرف هزینه‌های هنگفت جلوگیری کنید.